گفت یوسف را چو می‌بفروختند

گفت یوسف را چو می‌بفروختند
مصریان از شوق او می‌سوختند

چون خریداران بسی برخاستند
پنج رَه هم‌سنگِ مُشکش خواستند

زان زنی پیری به‌خون‌آغشته بود
ریسمانی چند در هم رشته بود

در میانِ جمع آمد در خُروش
گفت ای دلّالِ کنعانی‌فروش

ز آرزوی این پسر سرگشته‌ام
ده کلاوه ریسمانش رشته‌ام

این ز من بِستان و با من بِیْع کن
دست در دست مَنَش نِه، بی‌سَخُن

خنده آمد مرد را، گفت ای سلیم
نیست درخوردِ تو این دُرِّ یتیم

هست صد گنجش بها در انجمن
مِه تو و مِه ریسمانْت ای پیرزن

پیرزن گفتا که دانستم یقین
کین پسر را کَس نبفروشد بدین

لیک اینم بس که چه دشمن چه دوست
گوید این زن از خریداران اوست

هر دلی کو همّتِ عالی نیافت
مُلکَتِ بی‌منتها حالی نیافت

آن ز همت بود کان شاهِ بلند
آتشی در پادشاهی او فکند

خسروی را چون بسی خسران بدید
صد هزاران ملک صدچندان بدید

چون بپاکی همتش در کار شد
زین همه ملک نجس بیزار شد

چشمِ همت چون شود خورشیدبین
کی شود با ذَرّه هرگز هم‌نشین
«عطار»

خَم نخواهد کرد حتی بر بلندِ دار، سر

خَم نخواهد کرد حتی بر بلندِ دار، سر
آن‌که بالا می‌برد با نیّتِ دیدار، سر

هر زمان یک‌جور باید عشق را ابراز کرد
چون تو که هر بار دل می‌دادی و این‌بار سر

عشق، آری عشق وقتی سر بگیرد می‌رود
بر سرِ دروازه‌ها سر، بر سر بازار سر

ای شکوه راستی نگذار بر دیوار دست
تا جهان نگذارد از دستِ تو بر دیوار سر

کاشف‌الاسرار می‌خواهد گره‌گیسوی عشق
خوش به هم پیچیده است این رشته‌ی بسیارسر

لیلةالقدر است این افتاده در گودال، ماه
مطلع‌الفجر است این برکرده از نِی‌زار سر

حاصلِ مرگِ گلِ سرخ است عطرِ ماندگار
پس چه غم وقتی که از گل می‌بُرد عطار سر

شمعِ بی‌سر زنده می‌ماند که ما باور کنیم
روی دوشِ مرد گاهی می‌شود سربار سر

مست می‌گردد که بر دورِ سَرَت گردد فَلک
غافل از این‌که نمی‌گنجد در این دستار سر

جای دارد صبح بگذارند نامِ شام را
چون که بی‌گرمی شود خورشیدِ شامِ تار سر

چون طلب کرده‌ست از اهلِ وفا دل‌دار دل
در طَبَق با عشق اهدا می‌کند سردار سر

دل به یک دستِ تو دادم، سر به دست دیگرت
زیرِ سر بگذار دل، یا زیر پا بگذار سر

مست‌ها این‌گونه از مِی‌خانه بیرون می‌زنند
از عطش لب‌ریزْ لب، از بادگی سرشارْ سر

زندگی یعنی عبادت، زندگی یعنی نماز
مرگ یعنی والسلام از سجده‌ات بردار سر

آسمان! از ماه بالاتر نبر خورشید را
نیزه را پایین بیاور نیست یار از یار سر
«محمد زارعی»

ای کاش در این سردیِ ناعادلانه

ای کاش در این سردیِ ناعادلانه
می‌ماند از گرمای کرسی‌ها نشانه

با ظاهری سبز و دلی خون می‌خرم باز
امشب برای جشنِ یلدا، هندوانه

سردند مَردم، آتشی در عمق جانم
هی می‌کِشد از بی‌زبانی‌ها زبانه

پشتِ چراغِ قرمزِ اخموی این شهر
گُل می‌فروشد خنده‌هایی کودکانه

یخ بسته روی گونه‌اش یاقوت و من هم
دُر می‌چکد از چشم‌هایم دانه‌دانه

در دست‌های کوچکش هی می‌کشد آه
چینی به ابرو دارد و لرزی به چانه

وجدان خود را ما که نشنیدیم از بس
بیرون زده از قلبِ ماشین‌ها ترانه

بغض رسایَش نمی‌بینند و گشته‌ست
گرمِ گزارش‌های یلدایی، رسانه

آری به جای کوله‌ی تحصیل دارد
بار تمام زندگی را روی شانه

در حد خود مرد است و بی‌حد درد دارد
از بس که سرما زد به جسمش تازیانه

هم دل‌پریشان بود و گیسوپریشان
می‌خواست از ما شانه و می‌خواست شانه

«اَلْخَیْرُ لا یَفْنیٰ» علی‌واران کجایند
کو رسمِ گل‌ریزان میانِ زورخانه

یک عمر جای آن‌که دستی را بگیریم
هی مچ گرفتیم از خلایق مؤمنانه

«یا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَهُ» پروردگارا
آه ای پناهِ قُمریِ بی‌آشیانه

بی‌شک قنوتم را زمانی می‌خری که
باشد برای یاکریمِ خسته لانه

ای کاش مُهرِ مِهر بر پیشانی‌ام بود
ای کاش بذرِ بذرها می‌زد جوانه

ای عاقلان تا بوده این بوده که بوده‌ست
عاقل‌ترین‌ها جای‌شان دیوانه‌خانه

شاعر شدم از درد بنویسم،‌ غمی نیست
شعرم اگر امشب نشد یک عاشقانه
«محسن کاویانی»

کجا سُکری که اینجا هست، در خُم می‌شود پیدا؟

کجا سُکری که اینجا هست، در خُم می‌شود پیدا؟
بگو مستیِ ما از دور چندم می‌شود پیدا

چه تجریدی است در طور ضریح تو که با هر طُوف
تجلی می‌کند سَینا، تکلّم می‌شود پیدا

همین که بابِ شرقی حرم وا می‌شود ناگاه
از اشراقِ نگاه تو تبسم می‌شود پیدا

بیابم کاش خود را در صف گَم‌گشته‌های تو
که هر کس در حریمت می‌شود گم، می‌شود پیدا

ز حاصل‌خیزیِ بذر ِکراماتِ تو بود و هست
اگر در این زمینِ خشک گندم می‌شود پیدا

کسی پرسید از قبری که پنهان شد، خبر آمد
که آن رازِ پر از اعجاز در قُم می‌شود پیدا
«رضا یزدانی»

موشک کاغذی بلند شد و پدرم را به اشتباه انداخت

موشک کاغذی بلند شد و پدرم را به اشتباه انداخت
پدرم داد زد: «هواپیما بمب روی قرارگاه انداخت»

پدر از روی صندلی افتاد، پاشد و گفت:«یا علی» افتاد
سقف با بمبِ اولی افتاد، او به دیوارها نگاه انداخت

تانک از روی صندلی رد شد، شیشه‌ی عینکم ترک برداشت
یک نفر اسلحه به دستم داد، سَمتِ من چفیه و کلاه انداخت

خاک‌ریز از اتاقِ خواب گذشت، من و او سینه‌خیز می‌رفتیم
او به جز عکسِ خانوادگی‌اش، هرچه برداشت بینِ راه انداخت

به خودم تا که آمدم دیدم، پدرم روی دستهایم بود
یک نفر دوربین‌به‌دست آمد، آخرین عکس را سیاه انداخت

موشک آرام روی تخت افتاد، مادر از بینِ رخت‌های پدر
یونیفرم پلنگی او را زیرِ رگ‌بارِ نورِ ماه انداخت
«محمدحسین ملکیان»

شَتَک بر سینه‌ی آفاق زد زین پیش‌تر خون دلیرانت

شَتَک بر سینه‌ی آفاق زد زین پیش‌تر خون دلیرانت
اگر‌ ای جوهرِ تیغِ تو سرخ از عشق می‌خوانند ایرانت

چو شیری یال‌ها افشانده مابینِ دو شط لم داده‌ای آرام
به چشمِ هرزه‌کفتارانِ هار نرّ و ماده بد اَنیرانت

بزرگا بیشه‌ی جولانِ شیرانِ تو و آبِشخورِ کارون
بزرگا‌تر حریمِ تشنه‌لب خیلِ شهیدانِ تو شیرانت

چنان چون پیکری تَف‌دیده زیر آفتاب افتاده تا مشرق
یکی نقشی‌ست خود گسترده بر نطع نمک فرش کویرانت

به چشمم کعبه و کانون دیگر طابران و طوس تو دارد
که چون من بی‌پناهانِ تو خرسندند با حج فقیرانت

جبین بر خاکِ محرابِ تو ساییدند و سر بر آسمان سودند
الا‌ای رشته‌ی تسبیح البرز و دنا در دست پیرانت

مگر از تخت جمشیدت ستون وز بیستونت سقفِ افسانه‌ست
که سر در ابرت‌ای اسطوره‌گونِ میهن نخواهم دید ویرانت
«علی‌رضا رجب‌علی‌زاده»

بر آنم پس بگیرم از جنابِ مرگ جانش را

بر آنم پس بگیرم از جنابِ مرگ جانش را
بخواهم از خدای خویش عمر جاودانش را

به دست خویش بشکافم مزارش را و دیگر بار
بگیرم تنگ در آغوش جسمِ ناتوانش را

سپس جای کفن بر قامت ماهش بپوشانم
کتِ اسپرت و کفش چرم و شلوار کتانش را

عصای دست‌های او شوم از قبر تا منزل
میانِ راه هی محکم بچسبم بازوانش را

درِ خانه به رویش عاشقانه وا کند آغوش
بفهمد که چقدر این خانه دل‌تنگ است خوانش را

بشوید دست و روی زندگی را در کنارِ حوض
ببیند چشم‌های خنده‌خیسِ خاندانش را

بچرخانم دوباره ساعتش را آن‌قدر برعکس
که او برگردد و آن‌جا نگه دارم زمانش را

ندارم صبر تا یک‌بار دیگر با همان احساس
به کام من، به نام من بچرخاند زبانش را

ولی افسوس، ممکن نیست ممکن نیست
که این خاکِ خرابِ تیره پر کرده دهانش را

چه سخت است او که هر شب قصه‌ها می‌گفت
در گوشم، درگوشی از این و آن بپرسم داستانش را

چنان کوهی که روی شانه‌ی خود آسمان دارد
برای سقف رؤیایم ستون کرد استخوانش را

برای این‌که نان در روغنِ این زندگی باشد
ندانستم که در خون می‌زند هر روز نانش را

ندانستم که در دَم می‌شوم مردود اگر روزی
خدا با مرگِ او از من بگیرد امتحانش را

یقین دارم قضا شد هر نمازی که ادا کردم
از آن صبحی که نشنیدم دگر صوتِ اذانش را

به عشق خود همیشه خیس دیدم آستینش را
نبوسیدم ولی یک بار حتی آستانش را

به قدری گریه کردم در فراغش که یقین دارم
از این جا آب‌یاری کرده‌ام باغِ جنانش را

مرا با گریه حتی زیرِ تابوتش غروری بود
چنان که ملتی بر دوش دارد قهرمانش را

برای حس نابِ بوسه‌های گرم او ای کاش
نمی‌شستیم بعد از آخرین چای استکانش را

وصیت‌نامه را خواندند و دیدم جای سهم‌الارث
به نام من زده شش‌دانگ غم‌های نهانش را

پدر تقسیم شد بین برادرها و خواهرها
و مادر تا اتاقش برد با خود اشک‌دانش را

خدا را بی‌نهایت شکر من داغِ پدر دیدم
که او دیگر نخواهد دید داغِ این جوانش را

عوض کرده‌ست تعریفِ مرا از مرگ از وقتی
پدر از زندگی سالم به در برده‌ست جانش را
«محمد زارعی»

مثل پیروزی نبردی سخت، مثل پایانِ خوبِ سالی بد

مثل پیروزی نبردی سخت، مثل پایانِ خوبِ سالی بد
خستگی‌های بی‌کسی در رفت، فاتحانه جنابِ عشق آمد

از اسیران خود سوایَم کرد،‌ ریخت از ابتدا بنایَم کرد
شاه‌بانوی قصه‌هایَم کرد، کارم افتاده دستِ کاربلد

وای از آن خنده‌های بانمکش،‌ شیطنت‌های ناب و بی‌کَلکش
دل‌بری‌های ریز و کم‌کَمکش، کار من ساخته‌ست صددرصد

تپقش عمدی و فریبنده، می‌نشیند به دل همانندِ
لکنتِ بچه‌های یک‌دنده، بر سرِ «لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ»

من پر از های و هوی سرگردان، او پر از شور و شوق بی‌پایان
من شبیه شلوغی تهران، او شبیه شلوغی مشهد

حالِ قلبم که خوب مُضطر شد، شب قدری دوا میسر شد
عاقبت حرف حرف مادر شد، گفته بود از علی بگیر مدد

ای تبِ گُرگرفته در جانم، باز آتش بزن بسوزانم
من چه مرگم شده نمی‌دانم، عشق! عقلم نمی‌دهد به تو قد

باز خندید قندِ من افتاد، چشم‌های تو کار دستم داد
عشق پیروزی‌ات مبارک باد، دل ما را ببر به حبس ابد
«انسیه‌سادات هاشمی»

چنان ز مِهرِ تو قلبِ بهار آکنده‌ست

چنان ز مِهرِ تو قلبِ بهار آکنده‌ست
که از لباسِ عروسیِ خویش، دل کنده‌ست

نهالِ خانه‌ی همسایه زد شکوفه‌ی سیب
که چون قنات، قنوتت هماره بخشنده‌ست

اگر به سنگِ محک سجده‌های روشنِ توست
کدام بنده در آیینه‌ی عمل، بنده‌ست؟

به وصله‌های جدیدی که می‌زنی سوگند
که ساده‌زیستی از چادر تو شرمنده‌ست

تو دست شسته‌ای از مالِ خود برای یتیمی
چقدر ساقی کوثر تو را برازنده‌ست

علی دلش به تو گرم است بعدِ رفتنِ تو
نه آفتاب فروزان، نه ماه تابنده‌ست

به یاد خنده‌ات آن لحظه‌های پایانی
پس از تو بر لبِ هر زخمِ کهنه‌ای خنده‌ست

قلم به وصفِ غمت باز ای گلِ یاسین
چنان گیاهِ زبان در خفا، سرافکنده‌ست

مباد از تو نگوییم و بگذرد شبِ قدر
گذشتن از تو خیانت به نسل آینده‌ست
«مسعود یوسف‌پور»

بهار آمد و با صورتی کبود گذشت

بهار آمد و با صورتی کبود گذشت
پرنده پر زد و بی‌نغمه و سرود گذشت

سراغِ من، منِ تنها، اگر کسی آمد
شبیه ابر رسیده، شبیه رود، گذشت

نه غم،‌ شادیِ بسیار، زندگانیِ من!
نداشت هیچ فرازی و در فرود گذشت

دلم کبوترِ جَلدِ تو بود و بعد از تو
از آب و دانه حذر کرد، پر گشود، گذشت

همیشه فرصتِ دیدارمان چه دیر رسید
همیشه فرصتِ دیدارمان چه زود گذشت

نمی‌توان به عقب برد عقربک‌ها را
گذشت هر چه میانِ من و تو بود، گذشت
«میتراسادات دهقانی»