در ما قیامت کن، قیامت، سیّدابراهیم!
ای صاحبِ جود و کرامت، سیّدابراهیم!
ما را خبر از خویش بی‌خود کرده، اما تو..
اما تو راحت باش راحت، سیّدابراهیم!
تو شاد از دیدار با ما مردمِ دل‌تنگ
ما خسته از دنیای غُربت، سیّدابراهیم!
از ابتدا هم تو شهید زنده‌ای بودی
سهم تو شد آخر شهادت، سیّدابراهیم!
دیدار با تو بار دیگر آرزوی ماست
دیدار ما روز قیامت، سیّدابراهیم!
«علی‌رضا قزوه»
خطاب به رهبر انقلاب:
هر چند که اندوهِ فراوان داریم
یک سینه پُر از داغ شهیدان داریم
از گردنه‌ی حادثه‌ها می‌گذریم
وقتی که به تدبیر تو ایمان داریم
«عاطفه خرمی»
کشانده‌ای دل یک شهر را به همراهت
سفر به‌خیر و سلامت! خدا به همراهت
عبای ساده‌ی تو سایه‌سارِ مردم بود
برو که سایه‌ی «آلِ عبا» به همراهت
چه کرده‌ای مگر ای مرد با دلِ این قوم؟
که هست این همه دستِ دعا به همراهت
به روی شانه‌ی تو بارِ دردِ امت بود
بگو که می‌بری‌اش تا کجا به همراهت؟
کبوترِ حرمی، رو به آسمان رفتی
دعای حضرتِ موسی‌الرضا به همراهت
دلم گرفته از این روزگارِ رنج‌آلود
ببر به شهرِ شهیدان مرا به همراهت
«عاطفه خرمی»
پناهم علی بن موسی‌الرضاست
که شاهم علی بن موسی‌الرضاست
هراس از شبِ ظلمتم نیست که نیست
که ماهم علی بن موسی‌الرضاست
«محمدمهدی سیّار»
من و تو بار‌ها دیدیم در تاریخ، در تقویم
مسیرِ آتش از بهرِ سیاووش است و ابراهیم
به استقبال مرگت رفتی و فهمید استکبار
کسی جرأت ندارد تا شهادت را کُند تحریم
به پایان می‌بری، چون مصطفی شصت‌وسه سالت را
و جانت را به سلطانِ خراسان می‌کنی تقدیم
اگر مَرد است و دارد در دلش شوقِ شهادت را
نباید تا شهادت منصرف گردد از این تصمیم
و کارت در کویرِ تشنه‌ی دنیا که پایان یافت
نشستی در کنارِ صاحبانِ کوثر و تسنیم
به من گفتی: حروفِ عشق را از هم جدا بنویس
نوشتم من "الف، با، را، الف، ها، یا، در آخر میم"
بهارِ هشتمین نورِ امامت هشت و پیشِ آن
درختی این‌چنین باید فرود آرد سرِ تعظیم
«احمد شهریار»
باور نمی‌کرد آنچه را می‌دید، دیدی؟
در کوه، باری، چشم‌های رود، تَر بود
در مرگِ مردی چون تو گویا گریه می‌کرد
آخر غروبْ امروز خون‌آلودتر بود
باران نه، اشکِ ابرها می‌ریخت آرام
مِه نه، که بغضِ مرگ جاری بود در کوه
ای آن‌که بی‌اندوه رفتی، کُشت ما را
امروزهای بی‌کسی، انبوهِ اندوه
ایمان، امینِ خانه‌زادِ چشم‌هایت
از روزهای پیشِ‌رو بی‌بیم بودی
در جنگِ با فرعونیان، موسایِ عمران
در جنگِ با نمرود، ابراهیم بودی
چشم و چراغِ کشورِ ما بودی، آری
برگرد باز از برنگشتن دست بردار
ما بی‌تو تنهاییم و بُت‌های فراوان
از راه‌های رفته برگرد ای تبردار
گفتیم برمی‌گردی از آتش دوباره
یک ایل را با این خیالْ آرام کردیم
گفتیم برمی‌گردی اما برنگشتی
دیروز را روزِ مبادا نام کردیم
«محمدحسین نجفی»
اندوه‌گینم مثلِ ابری که
بارانِ روی بال‌گردت شد
هم‌دردِ مردم بودی و آن شب
جنگل پناهِ کوهِ دردت شد
تا آمدی امید پیدا شد
در تاروپودِ جانِ محرومان
حالا ببین از داغِ جان‌سوزت
پُرخون شده چشمانِ محرومان
ای مرد! از داغت دلم خون است
اخبارِ پروازت جهانی شد
مانند روزی که خبر آمد
سردارِ دل‌ها آسمانی شد
اصلاً فراموشت نشد سیّد!
حال‌وهوای کودکِ غزّه
همراه تو تا اوج خواهد رفت
بی‌شک، دعایِ کودکِ غزّه
عُمرت، عجب حُسنِ ختامی داشت
پرواز با یارانِ همراهت
راهِ رجایی بود راهِ تو
پایان گرفت اندوهِ جان‌کاهت
ای خادمِ شمس‌الشموس، امروز
چشم‌انتظارت می‌شود سلطان
هرگز فراموشت نخواهد کرد
جمهوریِ اسلامیِ ایران
«سمانه خلف‌زاده»
صد داغ به دل داشت، از آن هیچ نگفت
یک بار از این دردِ نهان هیچ نگفت
با آن‌که زبانِ دردِ این مردم بود
از زخمِ زبانِ ناکسان هیچ نگفت
«ناصر فیض»
که می‌گوید که ما امروز از دولت جدا هستیم؟
همیشه هم‌صدا بودیم و با هم هم‌صدا هستیم
تمامِ مردمِ مستضعفِ ایران سیه‌پوشِ..
عزایِ خادمِ آقا «علی موسی‌الرضا» هستیم
نمی‌ماند زمین یک‌لحظه هم تابوتِ ابراهیم
ببیند آن‌که دوشش زیر تابوت است، ما هستیم
درست است این که دارد زورِ خود را می‌زند
درست است این که از تحریم‌ها در تنگنا هستیم
درست است این که می‌خواهند از حق دست برداریم
از اهدافی که پایش قرص و محکم سال‌ها هستیم
کسی ما را در این دنیا نخواهد دید دشمن‌شاد
برادر داده‌ایم از دست، اما روی پا هستیم
سبویی گر شکست این بار هم نذرِ سرِ ساقی
سبویی گوشه‌ی مِی‌خانه‌ی «قالو بلا» هستیم
چه فرقی می‌کند در جبهه‌ی سوریه یا جُلفا؟
چه فرقی می‌کند تو چه پُستی یا کجا هستیم؟
حرم یعنی همین جمهوریِ اسلامیِ ایران
برای خاطرِ این خاک می‌جنگیم، تا هستیم
شهیدان زنده هستند و رجایی‌ها نمی‌میرند
چهل سال است در جمعِ شهیدانِ خدا هستیم
«حسین خزائی»
از کوه صدای بی‌صدایی آمد
با باد شمیم کربلایی آمد
بعد از چهل‌وسه سال یک‌بار دگر
در کشورِ ما عطر رجایی آمد
«محمدرضا بازرگانی»
