ماییم و پی حادثه‌ای دربه‌دری‌ها
هر لحظه خبر می‌رسد از بی‌خبری‌ها
دل، طاقتِ این داغِ جگرسوز ندارد
برگرد و رهامان کن از این خون‌جگری‌ها
برگرد که ما خاطره‌ی خوب نداریم
از آن شبِ تاریک و از آن بی‌پدری‌ها
هم‌صحبتِ ما بودی و هرگز نشِنیدی
اخبارِ وطن را فقط از دور و بری‌ها
در سیلِ بلا‌ها عوضِ کاخ‌نشینی
دیدیم تو را خاک‌نشینْ با کپری‌ها
دیدیم صفای تو و صافیِ تو، وقتی
خون بود دل ملتی از حیله‌گری‌ها
«حسن زرنقی»
بمان برادرِ من، وقت، وقتِ رفتن نیست
بمان، شتاب مکن، وقت، وقتِ مردن نیست
هنوز جنگ من و جنگ ما تمام نشد
هنوز فرصتِ این‌گونه رخت‌بستن نیست
اگرچه قصه‌ی ما، قصه‌ی شهادتِ ماست
اگرچه مرگ در این راه گَردِ دامن نیست
مباد خاطر ما بشکند بدونِ شما
مباد گریه بیاریم، وقت شیون نیست!
یکی برفت و هزاران دوباره برخیزد
سپاه می‌رزمد گر در آن تهمتن نیست
شهیدِ خدمتِ مردم شدن سزای دل است
که هیچ خوشه چنین در تمامِ خرمن نیست
به خاک دفن‌شدن، لذتِ مبارزه است
مباد این‌که بمانیم و خاکِ میهن نیست
بمان برادر من، تا نهایتِ این راه
نرو که طاقت لبخندهای دشمن نیست
«نجیب بارور»
با عناد و ناجوان‌مردی و با تحریمِ ما
دشمنت هرگز نخواهد دید، ترس و بیم ما
«تا شهادت با ولایت» راه و رسم کوثری‌ست
مادر سادات فرمود این روش تعلیمِ ما
زخم بر زخم است آری، داغ بر داغ است آه
آری اما عاقبت غم می‌شود تسلیمِ ما
می‌رسد مردی که بارِ آسمان بر دوش اوست
می‌کُند دنیا بهاری جاودان تقدیمِ ما
روزِ میلادِ علی موسی‌الرضاجان سال‌هاست
روز پروازِ کبوتر بوده در تقویمِ ما
در میان کوه‌های کشورت آسوده‌ای
آه، ابراهیم، ابراهیم، ابراهیم ما
«نغمه مستشارنظامی»
در ما قیامت کن، قیامت، سیّدابراهیم!
ای صاحبِ جود و کرامت، سیّدابراهیم!
ما را خبر از خویش بی‌خود کرده، اما تو..
اما تو راحت باش راحت، سیّدابراهیم!
تو شاد از دیدار با ما مردمِ دل‌تنگ
ما خسته از دنیای غُربت، سیّدابراهیم!
از ابتدا هم تو شهید زنده‌ای بودی
سهم تو شد آخر شهادت، سیّدابراهیم!
دیدار با تو بار دیگر آرزوی ماست
دیدار ما روز قیامت، سیّدابراهیم!
«علی‌رضا قزوه»
خطاب به رهبر انقلاب:
هر چند که اندوهِ فراوان داریم
یک سینه پُر از داغ شهیدان داریم
از گردنه‌ی حادثه‌ها می‌گذریم
وقتی که به تدبیر تو ایمان داریم
«عاطفه خرمی»
کشانده‌ای دل یک شهر را به همراهت
سفر به‌خیر و سلامت! خدا به همراهت
عبای ساده‌ی تو سایه‌سارِ مردم بود
برو که سایه‌ی «آلِ عبا» به همراهت
چه کرده‌ای مگر ای مرد با دلِ این قوم؟
که هست این همه دستِ دعا به همراهت
به روی شانه‌ی تو بارِ دردِ امت بود
بگو که می‌بری‌اش تا کجا به همراهت؟
کبوترِ حرمی، رو به آسمان رفتی
دعای حضرتِ موسی‌الرضا به همراهت
دلم گرفته از این روزگارِ رنج‌آلود
ببر به شهرِ شهیدان مرا به همراهت
«عاطفه خرمی»
من و تو بار‌ها دیدیم در تاریخ، در تقویم
مسیرِ آتش از بهرِ سیاووش است و ابراهیم
به استقبال مرگت رفتی و فهمید استکبار
کسی جرأت ندارد تا شهادت را کُند تحریم
به پایان می‌بری، چون مصطفی شصت‌وسه سالت را
و جانت را به سلطانِ خراسان می‌کنی تقدیم
اگر مَرد است و دارد در دلش شوقِ شهادت را
نباید تا شهادت منصرف گردد از این تصمیم
و کارت در کویرِ تشنه‌ی دنیا که پایان یافت
نشستی در کنارِ صاحبانِ کوثر و تسنیم
به من گفتی: حروفِ عشق را از هم جدا بنویس
نوشتم من "الف، با، را، الف، ها، یا، در آخر میم"
بهارِ هشتمین نورِ امامت هشت و پیشِ آن
درختی این‌چنین باید فرود آرد سرِ تعظیم
«احمد شهریار»
باور نمی‌کرد آنچه را می‌دید، دیدی؟
در کوه، باری، چشم‌های رود، تَر بود
در مرگِ مردی چون تو گویا گریه می‌کرد
آخر غروبْ امروز خون‌آلودتر بود
باران نه، اشکِ ابرها می‌ریخت آرام
مِه نه، که بغضِ مرگ جاری بود در کوه
ای آن‌که بی‌اندوه رفتی، کُشت ما را
امروزهای بی‌کسی، انبوهِ اندوه
ایمان، امینِ خانه‌زادِ چشم‌هایت
از روزهای پیشِ‌رو بی‌بیم بودی
در جنگِ با فرعونیان، موسایِ عمران
در جنگِ با نمرود، ابراهیم بودی
چشم و چراغِ کشورِ ما بودی، آری
برگرد باز از برنگشتن دست بردار
ما بی‌تو تنهاییم و بُت‌های فراوان
از راه‌های رفته برگرد ای تبردار
گفتیم برمی‌گردی از آتش دوباره
یک ایل را با این خیالْ آرام کردیم
گفتیم برمی‌گردی اما برنگشتی
دیروز را روزِ مبادا نام کردیم
«محمدحسین نجفی»
اندوه‌گینم مثلِ ابری که
بارانِ روی بال‌گردت شد
هم‌دردِ مردم بودی و آن شب
جنگل پناهِ کوهِ دردت شد
تا آمدی امید پیدا شد
در تاروپودِ جانِ محرومان
حالا ببین از داغِ جان‌سوزت
پُرخون شده چشمانِ محرومان
ای مرد! از داغت دلم خون است
اخبارِ پروازت جهانی شد
مانند روزی که خبر آمد
سردارِ دل‌ها آسمانی شد
اصلاً فراموشت نشد سیّد!
حال‌وهوای کودکِ غزّه
همراه تو تا اوج خواهد رفت
بی‌شک، دعایِ کودکِ غزّه
عُمرت، عجب حُسنِ ختامی داشت
پرواز با یارانِ همراهت
راهِ رجایی بود راهِ تو
پایان گرفت اندوهِ جان‌کاهت
ای خادمِ شمس‌الشموس، امروز
چشم‌انتظارت می‌شود سلطان
هرگز فراموشت نخواهد کرد
جمهوریِ اسلامیِ ایران
«سمانه خلف‌زاده»
صد داغ به دل داشت، از آن هیچ نگفت
یک بار از این دردِ نهان هیچ نگفت
با آن‌که زبانِ دردِ این مردم بود
از زخمِ زبانِ ناکسان هیچ نگفت
«ناصر فیض»
