آمدی با عشق شکلی تازه از من ساختی
کار آسانی نبود از آه، آهن ساختی
معبدی خاموش بودم پیش از این زرتشت من
تو مرا آتش زدی، این‌گونه روشن ساختی
آن‌قدر شد چشم‌هایت داستان این و آن
تا مرا با مردم این شهر دشمن ساختی
دست‌هایت را گره کردی به دور گردنم
این زمستان هم برایم شال‌گردن ساختی
خسته بودم با شکوه شانه‌ی مردانه‌ات
سال‌ها کوهی برای تکیه‌کردن ساختی
قایقی در ساحلی متروک بودم، آمدی
آمدی کشتیِ نوح از روح این زن ساختی
«حمیده پارسافر»
ای زندگی بُگذر ولی معنای بودن باش
پیراهنِ تقدیرِ من! اندازه‌ی من باش
ای عمر! مغرورانه می‌تازی به فرداها
حالِ خرابم را ببین، قدری فروتن باش
شب‌گریه‌هایم را به لبخندِ سحر بسپار
در اوج تاریکی بیا آیات روشن باش
با خود سخن‌ها گفته‌ام از راز خوش‌بختی
ای من! برای بی‌کسی‌هایم تو مأمن باش
عمری‌ست خنجرخورده‌ی مهر رفیقانی
از دوستی دیگر مگو، این‌بار دشمن باش
سنگِ محک شو بر عیارِ مرد و نامردی
با زخم‌هایت زندگی کن، باز هم زن باش
«نصیبا مرادی»
