ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعتِ دردهای تو کم می‌شد
این بارِ مصیبتی که بر شانه‌ی توست؛
ایوب اگر داشت، قدش خم می‌شد
«میلاد عرفان‌پور»
سبک‌بال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند
از این حسرتِ روزمره، کشیدندشان ذره ذره
که بی‌حاشیه، بی‌تکلف، به متن و به معنا رسیدند
من المؤمنین رجالٌ... که دنیا شبِ قدرشان بود
شنیدند «من ینتظرْ...» را، به «قرآن»، به «احیا» رسیدند
به تاریکِ شب، هدیه دادند درخشیدنِ اشکشان را
از آن تیرگی‌ها گذشتند، به این روشنی‌ها رسیدند
به دل، زخم و بر لب، تبسم... همهْ دردشان دردِ مردم
به آغوش گرمِ شهادت، برای مداوا رسیدند
پس از سال‌ها رنجِ دنیا، نیفتاده بودند از پا
مقامِ رضا رزقشان شد، به لبخند زهرا رسیدند
دریغا و دردا که ماندیم، عجب سهمگین است ماندن
چه جانانه از جان گذشتند، شگفتا چه زیبا رسیدند
نه از مدعی‌ها نبودند، گرفتارِ دنیا نبودند
ببین این صفِ اولی‌ها، به آغوش مولا رسیدند
«میلاد عرفان‌پور»