عشق فرمود که لیلای حسین است، حسن
آی دنیا، همه دنیای حسین است، حسن
بی‌نیازِ دو جهان کل نیازش حسن است
از خداوند تقاضای حسین است، حسن
همه گفتیم حسین و خود او گفت: حسن
خلقْ فهمید که آقای حسین است، حسن
بیرقِ خونِ خدا پرچم سبز حسنی‌ست
در حقیقت خودِ معنای حسین است، حسن
قابِ شش‌گوشه نشسته‌ست به دیوارِ بقیع
دائماً محوِ تماشاست حسین است، حسن
حرمِ فاطمه را شخص حسن خواهد ساخت
خالقِ مرقدِ زهرای حسین است، حسن
«یاحسن» حک شده بر مشکِ علمدار حسین
ذکر توحیدی سقای حسین است، حسن
«لاادری»
شمشیر تو در نیام گل کرد
از صلح تو، صد قیام گل کرد
نام تو به جلوه تا در آمد
معنای تمام و تام گل کرد
تأثیر نداشت بی‌تو مرهم
در سایه‌ات التیام گل کرد
تا عطر تو بینِ باغ پیچید
هر شاخه به احترام گل کرد
تصویر سخاوتِ خداوند
در آینه‌ی امام گل کرد
هنگامِ خیالِ روی و مویت
منظومه‌ی صبح و شام گل کرد
در ساحتِ مُستعدِ یادت
هر دانه نهاد گام، گل کرد
الهام گرفت حُسن از تو
عشق از تو گرفت وام، گل کرد
در سایه‌ی مهرِ تو شگفتا
گل کرد جهان تمام، گل کرد
هر بار که خارِ طعنه دیدی
تنها به لبت سلام گل کرد
صبر تو، صلابت تو ای مرد
در آینه‌ی قیام گل کرد
ای جرأت محض! در یَدِ تو
آن بیرقِ سرخ‌فام گل کرد
«مهرداد مهرابی»
عهد ما از روز اول با حسین و با حسن
ذکر ما تا روز آخر یا حسین و یا حسن
با مُحرّم کربلایی شد دلِ ما شب به شب
روضه خواندیم از حسین، اما حسن... اما حسن...
روضه‌خوان غربتش، شب‌های خاموشِ بقیع
بی‌کس و تنها حسین و بی‌کس و تنها حسن
بی‌قرارِ قصه‌های کوچه و دیوار و در
رازدارِ غصه‌های مادرش زهرا حسن
می‌فرستد قاسم و عبداللهش را با حسین
تا بگیرد کربلا هم حُسنِ دیگر با حسن
«محمدمهدی سیّار»
