رُخ پیش از آفتاب مکن عاری از نقاب
ترسم نمازِ صبحِ جهانی قضا شود
بنشین که بی‌وقوعِ قیامت ز قامتت
روزی هزار بار قیامت به پا شود
ای مَرحَب افکنی که فضای نُه آسمان
بر دستت از خدایْ پر از مرحبا شود
چون دستِ ذوالفقار برآری به عزمِ رزم
دستِ بقا ز مِرفقِ هستی جدا شود
گر پرتو ضمیر تو تابد بر آسمان
نبود عجب که مهر ز خجلت سها شود
پیچند رخ به مِقنعه مردان روزگار
در صورتی که ترجمه‌ی لافتا شود
بنشین و از محیطِ قیامت ندارْ بیم
در زورقی که شیر خدا ناخدا شود
«شباب شوشتری»
