چو وهم هردو جهان در نیافت جای علی را
خیال رنگ نبندد مگر ثنای علی را
بهار، سُرمه‌ی چشمِ دو عالم است غبارت
اگر چو جاده دهی بوسه جای پای علی را
نفس به یاد دمی می‌زنم که مرگ درآید
مگر به گوشِ گران بشنوم صدای علی را
مگر به روی خیال علی دو دیده ببندم
که سر به سجده نهم یک زمان خدای علی را
به نقد هردو جهان کیمیای خود نفروشم
خریده‌ام به بهای دلم بلای علی را
بُرید عالم و آدم ز من ولی نبُریدم
ازین شکسته دلِ بی‌نوا، نوای علی را
تو یوسف! ارچه به چاهی؟ همین بَسَت که شنیدی
به شب صدای جگرسوزِ گریه‌های علی را
هجوم آینه چیدی به جز غبار ندیدی
فروختی و خریدی دل و ولای علی را
زند به جانِ سلامت شرر ز ننگ ملامت
هرآنکه هم‌چو تو دارد به سر هوای علی را
«یوسف‌علی میرشکاک»
